Is je kleinte vaak redelijk rap weer wakker? Begint de onrust zodra je hem in bed wilt leggen? Zijn de nachten best wel vaak en veel onderbroken? Dan is het slim te kijken naar de slaapassociaties.

’t Pavlov effect

Een slaapassociatie is een ‘iets’ wat je baby nodig heeft om in slaap te kunnen vallen. Dat ‘iets’ ontstaat vaak vanzelf, omdat het steeds bij het slapen aanwezig is. Maar..dat kan dus maar zo ook iets zijn dat je misschien toen wel deed, maar nu niet meer wilt doen. Of: wat  nu niet meer werkt!

Je baby groeit namelijk door en dat maakt dat waar hij eerst gewoon weggelegd kon worden of overal kon slapen, nu niet meer lukt. Hij heeft dan steeds zijn slaapassociatie nodig.

Zelfbediening

Het fijnste is dan als je kleintje aan zelfbediening kan doen: pak de speen, kijk naar een knuffel, voel het slaapzakje of inbakerdoekje om je heen, herken het bedje en het kamertje en hij kan slapen. Dat is precies de reden waarom zelf in slaap...

De lente zit duidelijk in de lucht en gek genoeg geeft dat ook kriebels om binnen veranderingen door te voeren. De laatste tijd bereikt mij meer dan gemiddeld de vraag: Wanneer kan mijn kleintje in een groter bedje slapen? Laat dat nu toevallig de vijfde valkuil zijn.

De valkuilen

Eerder beschreef ik een aantal valkuilen waar je makkelijk in kunt stappen als liefdevolle en goedwillende ouder. De eerste vier vind je in eerdere blogs. Dit waren: 1) Te laat naar bed gaan, 2) Te weinig slaap, 3) Geen bedtijdroutine en 4) het faciliteren van slecht slapen. Nummer 5 is te snel overstappen op een nieuw groter bedje.

Een groter bed

Soms is je kleintje een waar slaapkopje. Slapen gaat altijd goed. Kleintjes worden groter en het moment om het ledikantje te verruilen voor een groter bedje nadert met rappe schreden. Een hele ontwikkeling en hele stap! Een die soms net wat te snel wordt genomen. Omdat je spruit uit een ledikantje klimt, omdat een broertje of zusje op het ledikantje wacht of...

Vandaag even geen filmpje maken met een laptop, maar met een grote cameralens voor mijn neus en een heuse cameraman en verslaggever van EditieNL in mijn kantoortje. Mijn jasmijnboompje aan de kant, de kat moest even zonder hangplek en de koeienkunst van mijn dochter als mooie achtergrond. (Dankzij mijn auto-immuunziekte heb ik soms een wat ontstoken huid, vandaag was zo’n dag. Cameraman had van mij wat mogen uitzoomen, haha). Let’s go….

De uitzending zie je hier, het item start op 7:35.

//static.rtl.nl/embed/?uuid=ce30c3f1-073b-3a06-ac93-8e1f1c4a2380&publicatiepunt=rtlnl&autoplay=false

En het artikel vind je hieronder :

Schommelen maakt moe

Waarom gaan baby’s eigenlijk slapen in de auto? “Bewegingen maken mensen moe,” vertelt Hoogleraar biofysica Raymond van Ee. “Niet alleen baby’s, maar ook volwassenen vallen in slaap van beweging en ritme. En dat is in een auto vooral aanwezig.”

“Door de schommelingen...

De weg naar dromenland…niet alle ukjes vinden deze vanzelf. Vaak hebben ze je hulp nodig, kunnen ze met hun verworven ‘roadmap’ het  klusje daarna keer op keer zelf klaren. Met weer een beetje bijsturen, kleine aanpassingen, nieuwe wegen, finetunen. Omdat ukjes grote ukjes worden, omdat er soms wat beren op die weg staan en die roadmap dus stiekem lijkt te veranderen. Prima. Handelen we. En ukje ook.

Er zijn ook genoeg ouders die niet uit de helpfase stappen. Die samen met uk gaan liggen voor ieder slaapje en altijd als een soort lichtbaken even vooruitschijnen. De ouder als levende wegwijzer. Handig? Na, niet als je dit ieder slaapje doet. En zeker niet als je ukkepuk niet zelf in slaap valt. Maar soms ook weer wel…als je er gewoon naast ligt… Fout? Dat dus ook weer niet. Want je doet wat als je die slapeloze uren bij elkaar optelt, de frustratie, het onvermogen, het vrezen van dat bedtijduur, niet weten waar je aan toe bent. Dan liever ook...