Reflux is terrible. Voor baby én ouders. En hoewel iedere refluxbabyouder dit zal beamen, is het eigenlijk nooit erkend. Je mag in je handjes klappen als je de zorg voor je kleintje bij elkaar hebt geknokt, hoe het in de tussentijd en daarna met jou gaat: succes ermee. En ook betreft dat betere knokwerk is er genoeg te zeggen. Want je mag als ouder van een refluxbaby echt het heft in eigen hand nemen en aan de bel blijven trekken om snel én goed tot een diagnose te komen. Vind ik dat? Jazeker! Ervaring na ervaring ontvang ik nog steeds (helaas) om dit te onderstrepen. Maar nu -eindelijk- is er ook onderzoek naar gedaan. De impact van reflux op baby & ouders. Het is ZUUR.

Houd je vast, SCARY uitkomsten.

• Maar liefst 1/3e van de ouders kreeg de diagnose depressief of angstig (3x meer dan ‘normaal’) en 1/4e had ongediagnosticeerde mentale gezondheidsissues tijdens en na de refluxjaren. De intense zorg hakt er flink in.
• Reflux had een impact van 9...

Pure wanhoop: Diagnose reflux: moeilijker kunnen we het niet maken….

Leven met een refluxbaby is zuur genoeg. Maar het wordt wel erg ingewikkeld als je niet serieus wordt genomen. Om hulp en behandeling te krijgen. Maar ook om overeind te blijven staan. Want als dit allemaal maar normaal is, als alle baby’s huilen en moeder-zijn nu eenmaal zwaar is, dan ben jij dus het probleem. Wat doet dat met je, terwijl je amper slaapt, krom staat van de zorgen en ontzwangert?

Volgens het RISA-onderzoek zal maar liefst 42% van de ouders al refluxsymptomen toen hun baby 2 weken oud was of jonger nog. 37% van alle ouders kreeg pas een diagnose toen deze baby 6-12 weken oud was. Dat is dus 4-10 weken met een huilende baby met pijn van het kastje naar de muur lopen. (respect). En dat valt nog mee, want 20% mocht 3-6 maanden wachten op hulp.

De eerste tell-tale-signs van reflux waren volgens het RISA-onderzoek: 

• Frequent de hik hebben (72%);
• Frequent (terug)slikken...

Na ’t zuur komt ’t zoet: Make a difference

Reflux is zuur. Letterlijk en figuurlijk. Want de ouders die nu worstelen met reflux worden niet voor niets somber, kiezen niet voor niets voor ‘slaap-kunst-en-vliegwerk’, hebben geen leven meer (geven ze aan) en zitten dusdanig in een ‘hel’ dat ze nog een kleintje niet zien zitten. Zo verschrikkelijk verdrietig. En soms kan het ook echt gewoon anders, want de juiste hulp, kennis, steun, richting en aanpak op ’t juiste moment kan zo verschrikkelijk veel verschil maken. Dat opper ik niet alleen, dat haal ik niet alleen uit boeken, onderzoeken en verhalen, ik heb het ook mogen ervaren. Want ik snap heel erg goed waarom deze ouders geen kinderen meer willen…

We schrijven 2004 en ik wandel voor de derde keer achter de kinderwagen met mijn oudste dochter, tegen de zon in zodat ze wel verplicht haar oogjes moet sluiten, hopend op een beetje slaap, zodat ik even niet in de weer hoeft te zijn met...

Heb je dat ook, dat je kleintje nu de dag zo vroeg begint? En dat met ’t mooie weer bedtijd wat opschuift? Wist je dat dit met elkaar samenhangt? Later naar bed is ’s ochtends vroeger pret….

Ik stelde deze vraag gisteren op mijn facebookpagina (@slaapdeskundige) en ja hoor…’jij’ hebt dat ook! Dat bleek uit de reacties wel. Net alleen ’s ochtends eerder pret, maar ook gedurende de nacht zoals iemand al reageerde.

Klopt als een bus. Hoe dan komt en belangrijker nog: wat je eraan doet? Check het filmpje!

De weg naar dromenland…niet alle ukjes vinden deze vanzelf. Vaak hebben ze je hulp nodig, kunnen ze met hun verworven ‘roadmap’ het  klusje daarna keer op keer zelf klaren. Met weer een beetje bijsturen, kleine aanpassingen, nieuwe wegen, finetunen. Omdat ukjes grote ukjes worden, omdat er soms wat beren op die weg staan en die roadmap dus stiekem lijkt te veranderen. Prima. Handelen we. En ukje ook.

Er zijn ook genoeg ouders die niet uit de helpfase stappen. Die samen met uk gaan liggen voor ieder slaapje en altijd als een soort lichtbaken even vooruitschijnen. De ouder als levende wegwijzer. Handig? Na, niet als je dit ieder slaapje doet. En zeker niet als je ukkepuk niet zelf in slaap valt. Maar soms ook weer wel…als je er gewoon naast ligt… Fout? Dat dus ook weer niet. Want je doet wat als je die slapeloze uren bij elkaar optelt, de frustratie, het onvermogen, het vrezen van dat bedtijduur, niet weten waar je aan toe bent. Dan liever ook...

Geen slaap…het is killing. Helemaal niet gek dat je baby op of naast je belandt als je gezegend bent met een nachtspookje.Want op een gegeven moment is genoeg genoeg en kun je het geduld en de energie om je baby alweer te troosten ook niet meer uit je grote teen halen. Fout? Nee hoor, dat hoeft niet. En het kan natuurlijk ook een bewuste keuze zijn, zelfs als je gezegend bent met een droomslapertje (en misschien daarom zelfs een droomslapertje). Want samen slapen met je baby heeft veel voordelen, meer dan alleen meer uren slaap of betere slaap.
Wist je dat…

• Borstvoedende moeders meer slaap halen als ze samen slapen met hun baby?
• Er sowieso meer slaapuren zijn omdat baby niet helemaal wakker hoeft te worden om ‘bediening’ te krijgen: huilen is niet nodig.
• Samen slapen goed is voor de hechting van je ukkepuk?
• In veel culturen het heel normaal is om samen te slapen?
• Baby zijn ademhaling beter kan reguleren simpelweg door het horen van die van zijn moeder?
• Het...

Hechting: het is zo belangrijk. Niet alleen voor het fijne, liefdevolle gevoel. Het is zelfs de basis voor een gezonde emotionele, sociale, verstandelijke en motorische ontwikkeling. De eerste twee jaren van baby’s leventje zijn het meest belangrijk, de emotionele band die je in deze jaren weet te krijgen bepaalt super veel. Een goede hechting krijg je door responsief te zijn: reageer (snel), met veel aanrakingen, knuffelen, huid-op-huidcontact en een dosis liefde. Je baby gaat zich dan veilig voelen en krijgt vertrouwen.

Alle baby’s komen met een ‘hechtingssysteem’ ter wereld. Slim geregeld van Moeder Natuur, want pasgeborenen kunnen uiteraard niet voor zichzelf zorgen en dan is het slim als je een ‘cuteness’ factor hebt waardoor iemand anders voor je zorgt. Dat zorgen is meer dan alleen voeding krijgen, hechting gaat veel dieper.

De bekende psycholoog Harry Harlow deed hier in de jaren vijftig van de vorige eeuw  onderzoek...

De zomertijd komt er met rappe schreden aan. Komend weekeinde mag je stiekem een uurtje eerder genieten van het ochtendkrieken. One big happy family aan ’t ontbijt, toch?

De klok is een fijn geheugensteuntje, een markeerpunt voor iets ongrijpbaars als ‘tijd’. Wat bij slaaptrainingen niet werkt, werkt met tijdsveranderingen ook niet. Die klok dus. Leuk dat ‘ie’ wijzigt, maar als je je laat leiden door je eigen klokjes: who cares?

 Grote kans dus dat je grote kleine uk compleet maling heeft aan het veranderen der tijden. Voor hem is immers wakkertijd tijd om wakker te worden, ongeacht wat de wijzers van de klok aangeven. En het openen en sluiten der mini-luikjes, dat mogen zijn eigen slaapradartjes regelen. Maar ja, wat als de wondere wereld een begin- en eindtijd van de dag heeft? Hoe overtuig je je kleintje dan dat de zomertijd geen keuze is?

Bij de zomertijd gaat de klok een uurtje vooruit: 07.00 ‘s ochtends wordt dan 0800. Goed...